Het voelt als aan de tweede helft van mijn leven beginnen, 50 worden.
De laatste tijd was ik gefascineerd door vrouwen die al 100 waren en super inspirerend.
Ik dacht stel dat ik 100 word, dan ben ik nog maar op de helft…
Dat stemt me optimistisch, ook als het niet zo is.
Het geeft me vrijheid om te denken dat het leven nog tijd heeft, veel tijd.
Op het moment voel ik me rustig en oké met het leven zoals het is. Het gekke is, dat het daardoor ook oké is om te sterven. Deze paradox geeft me vrijheid.*
Dat is natuurlijk wel eens anders geweest. Depressie, burn-out en overgang doorworstelen heeft me dit gevoel van rust en acceptatie gebracht.
Denk je dat het saai is? Dacht ik ook altijd, maar nee.
Overal en altijd is er wat te genieten.
Door dichtbij mijn gevoel te komen hoef ik nergens heen, maar is alles mogelijk.
Het is, om het wat zweverig te zeggen, de weg van het hoofd naar het hart. Niet langer bedenken waar het heen moet, wat ik precies wil met mijn leven of nogal dwingend iets door willen drukken. Iets door drukken terwijl de stroom maar niet meekomt.
Nee, veel meer zijn waar ik ben, met aandacht. Zien dat een plee schoonmaken niets beter of slechter is dan een boek schrijven of een succesvolle ondernemer zijn.
Als er werkelijke aandacht voor datgene is waar ik mee bezig ben is dat de volle glorie van mijn leven.
Lastig in woorden te bevatten.
Door in de ervaring te stappen, het voelen van een sprankel, een lach of een traan, daar helemaal bij blijven.
Je hoeft tenslotte nergens naar toe. Waar je bent, daar ben je en daar is de magie, de verwondering.
Moeiteloos en als vanzelf ontvouwt zich van alles. Je maakt nog steeds keuzes, maar weet dat het eigenlijk altijd goed is welke kant je ook opgaat. Want je bent daar helemaal en daar is het oké. Je hebt dit vast al eens ervaren. Wat gebeurde er toen? Hoe voelde je je?
50 is de helft van 100, duhuh.
Er is tijd, tijd wordt intens als je aanwezig bent of het nu nog 3 maanden is of nog 50 jaar. Dan verdampt tijd…
Liefs Marjan, ❤
* Paradoxen maken verbinding tussen dualiteit. Het is niet het een en niet het ander, maar ook weer wel. Ruimte en vrijheid is daar te vinden, door niet vast te zitten aan het ene of het andere.
Hmmm heerlijk…
Deze zomer had ik daardoor al verschillende leuke ‘real life’ ontmoetingen en uitwisselingen.
De Rozen Bloeien 