Een doordouwer, een aanpakker, ideeën, ervoor gaan, enthousiasme, genieten, niet altijd voelen, vele ballen hoog houden, agenda gevuld, druk, vol en ook leuk, maar…
De keerzijde ervan heeft me ingehaald.
Het duurde nog wel even voor ik dat toe kon geven.
Dat toe gaan geven is de ommekeer naar een ander leven.
Maar ik zit nu nog in een niemandsland, ik wist alles altijd goed of ging voor een ‘quick fix’, snel met mijn hoofd en creativiteit.
Al schreef ik over ‘slow your life’, nog steeds liep ik mezelf voorbij.
Het is verslavend en als de pit er niet uit is blijft het voort gaan.
Wat ik ontdekte (o.a.) is dat ik mezelf niet hoef te bewijzen, dat ik waardevol ben wat ik ook doe.
Dat ieder mens waardevol is, gewoon, omdat je er bent.
Dat ik fijngevoelig met mezelf om kan leren gaan. Mijn intuïtie eerst voor mezelf kan gebruiken en dan pas voor een ander.
Vertragend voelen wat er is in elk moment.
Dat kost tijd, geduld en compassie en voor het eerst in mijn leven zak ik daar steeds meer in. Met hier en daar voelen dat er verzet is en oude patronen zich opdringen.
De pit is eruit en ik zet stapjes naar een nieuwe manier van met mezelf en het leven omgaan.
Nieuw, maar niet vernieuwend of hoogdravend, gewoon gewoon.
De zee was mijn grote vriend deze zomer, drijvend op het water, stoeiend met de golven.
Het tuinhuisje werd een tempeltje voor meditatie.
De keuken mijn favoriete plek om heerlijke kleurrijke vegan gerechtjes te creëren.
De zolder mijn me-time plek om terug te trekken.
De lieve mensen om me heen.
De vulpen die mijn schrijven vergezeld.
Het bos, de duinen, de tuin, bloemen, vogeltjes, vlinders, de blauwe of grijze luchten, ik ben het allemaal aan het omarmen.
Wat is echt belangrijk? Keuzes maken die helend zijn.
Hoe doe jij dat? Wat roept dit bij jou op?
Geef een regeltje hieronder:
Liefs Marjan, ❤
De Rozen Bloeien 
Hoi Marjan,
bij het opschonen van mijn digitale nieuwsbrieven, kwam ik opnieuw op deze post van jou.
Hoe is het nu met je? Kun je nog mee dobberen op het ritme van de dagen? En lukt het om de stem van je Hart te blijven horen in alle rumoer om ons heen?
Ik vind dat laatste soms een uitdaging, maar als ik terugkeer naar mezelf, de (digitale) input bewust beperk of even helemaal stop, dan voel ik weer de Natuurlijke Cadans van het Leven, dat overal in en om ons heen is, altijd. Magisch vind ik het…
Fijne dag!
Lieve groeten,
Sandra
LikeLike
Dank voor je mooie reactie.
Het gaat met mij goed! Belangrijk inderdaad op tijd in te tunen en genoeg oplaad tijd te nemen.
Yoga, journaling, wandelen.
LikeLike
Hoi Marjan,
jouw verhaal is heel herkenbaar voor mij, dankjewel voor het delen 🙂
In mei 2018 werd ik stilgezet door een hersenschudding. Vanuit stilstand werd alles op zijn kop gezet en ik kon niet anders dan ‘ermee zijn’. Het was soms heftig, maar altijd verhelderend en helend en ik ben zo dankbaar voor dit bijzondere deel van mijn LevenReis.
Inmiddels mag ik voorzichtig de eerste vruchten plukken van de zaadjes die destijds hebben kunnen ontkiemen. Daar waar mijn Hart me brengt is het nog veel mooier dan ik ooit had kunnen bedenken. Ik ben tot bloei aan het komen, zo voelt het voor mij, en dat gaat helemaal vanzelf, zolang ik mijn Eigen Natuur maar blijf Voeden & Volgen.
De afgelopen jaren heb ik veel steun gevonden in de Tzolkin van de Maya’s. Dankzij hun wijsheid heb ik o.a. geleerd om ‘niet te willen weten’. Dit heeft mij enorm geholpen om het leven zich op een natuurlijke manier te laten ontvouwen, in plaats van het te willen sturen. Hierdoor ervaar ik nu elke dag als een cadeautje. Het Leven Zelf is ons grootste geschenk…
Ik wens je een prachtig vervolg van jouw reis ❤
Hartelijke groeten,
Sandra Dolk
LikeLike
Hallo Sandra,
Wat mooi wat je beschrijft, ik ken de Tzolkin een beetje, en dat is het precies; in het niet weten durven staan, dan laat je de mind er buiten en keer je tot intuïtie, gevoel en blijf uit controle, van de mind.
Ik heb het idee dat steeds meer mensen daar achter komen door ziekte of ongeval, burn-out. Mijn lijf protesteert al heel lang (fybromyalgie, chronische vermoeidheid), daar naar luisteren is de enige manier om te helen.
Je hebt het over jaren, dat lijkt lang, jezelf de tijd ervoor geven is noodzakelijk om het steeds meer eigen te laten worden, hè?
Heerlijk dat je de dagen nu als geschenk kan zien.
Pluk de dag!
Liefs Marjan
LikeLike