Afstemmen

Doordat mijn zoon een zeer actieve jongen is, stop ik veel energie om dingen voor hem te vertalen, daar waar onbegrip plaats vindt. Op school is dat vooral een item waar ik, nu hij 15 is, van merk dat het me enorm raakt en me boos kan maken. De onmacht die ik dan weer voel.

Ik kijk graag naar mogelijkheden en in mijn vak heb ik heel goed geleerd om af te stemmen op een ander. Ook als een ander heel anders is dan gemiddeld. Daar ligt vaak een uitdaging, als je die uitdaging kan zien dan is het mogelijk om iets nieuws te creëren. Dan wordt 1+1=3 en dan word ik enthousiast en blij, 🙂

Afstemmen op elkaar heeft een meerwaarde

Hyperactief zijn en tussen schoolbankjes geperst zitten om je diploma te halen is een hele opgave. Voor jezelf, maar ook voor de leraren. Het systeem heeft weinig uitwijk mogelijkheden. Komt daar ook nog een hormonale disbalans bij, rond je 15de, met nog meer onrust in je lijf, alle veranderingen en misschien wel het enige waar je aan denkt: ‘hoe kan ik met háár naar bed….?’ ‘O, nee ik moet Duitse woordjes leren, saaiii.’ Of: ‘zal ik toch nog even gamen bij mijn vriend, voordat ik door naar huis fiets?’ Dit is de ‘nutshell’, zoals je begrijpt. Eigenlijk leeft hij sterk in het hier en nu; ik doe mijn ding nu en denk niet aan welke consequenties het heeft.

Hoe kom je dan tot afstemming? Hoe haalt hij, wat hij makkelijk moet kunnen, die school? Hoe komt hij tot zijn recht? 

Een paar weken geleden wist ik het echt even niet meer, voor mijn gevoel werd hij door school afgeserveerd, werd er alleen gereageerd op zijn gedrag en niet afgestemd. Maar halleluja, hij drinkt niet, rookt niet, hangt niet op straat, traint 3x per week, is nog in contact met me en ja, hij gooit er met de pet naar op school…………

In actie gekomen, dingen onderzocht en dan word ik zo blij van ontmoetingen met mensen die wel echt kijken naar een uitzondering en willen meedenken. Zien dat het een toffe gozer is. Contact maken, wat heb je eigenlijk nodig? Maar ook recht voor zijn raap zeggen dat hij ook wel een beetje dom is, want nu kost het hem een jaar. (Een beetje dom werd niet gebruikt, nee, gewoon mannentaal.)

Er is geen kant en klare oplossing, als leraar, als ouder, als medemens word je uitgedaagd door mensen zoals hij. Uitgedaagd om tot een co-creatie te komen. Uitgedaagd om buiten de lijntjes te denken en binnen de morele en noodzakelijke grenzen, tuurlijk.

Even algemeen (en niet voor iedereen geldend): ‘Adhd-ers’ zijn creatief, als je ze gemotiveerd kan krijgen, dan vliegen ze, maar ze moeten ook niet het gevoel hebben dat ze zwemmen een lijntje is nodig, maar ook een ruimte om in te bewegen, dus er niet té dicht op. Tja, dat is nogal een recept.

Afgelopen zomer fietste ik met mijn zoon en beste vriendje, (totaal tegenovergesteld type) naar Texel:

ADHD-ER heeft pauze…..

Helemaal vrij en blij, ja daar ligt het probleem niet. Hoe voeg je in een systeem, zolang dat gevraagd wordt van je? Zo’n jongen zal zijn eigen originele weg creëren, dat weet ik zeker, maar hij moet toch door deze periode heen.

Het is nog onzeker hoe het allemaal gaat lopen, afstemmen+ervaren=creëren, dus de uitkomst is ook een verrassing. Gelukkig kan ik dat goed: me laten verrassen, (het laten ontstaan en verrast worden) dat heb ik wel van hem geleerd en nog veel meer……. ❤

Foto’s met Iphone gemaakt: bovenaan, jongste zoon stemt af op meeuwen.

Ideeën, tips, uitwisseling, vragen, welkom in een reactie hieronder of via: Psycholoog Bloem

Nog even een super link over onderwijs vernieuwing:

Het waarom van onderwijs